تا بوی تو


صدای تو گُلی‌ست

که مرا از بهار عُبور می‌دهد،

از ميانِ شعر و شعور

و چشم‌هات

آوازی که پوست را می‌لَرزانَد.



گام‌های تو

در طَنينِ روز

و تنهايیِ تَن

رخنه می‌کند.

می‌بينمت

از ميانِ دشتِ واژه می‌گُذری

شعر شده‌ای

نور می‌شوی
داری در من رخنه می کنی

در صفحه ی نقاشیم

قلم را می چرخانم

همه جا اثری از توست

نقش می بندی


می‌تابی بَر ضَميرِ تاريکی.

روشن می‌کنی

زاويه‌های تاريکِ تَنَم را.

و من رنگ می‌بازم

دوباره رنگ می‌يابم

پاشيده می‌شوم

مُنحل

جُدا می‌شوم از خود

مثلِ مِعراجِ غُروب و انحنای درّه.

بَرمی‌دارم تنهايی‌ام را

تنهايی‌هام را

بَر دار می‌کنم.

می‌نويسم دوباره نام ِتو را

بَر گردابِ آب

بَر تُند‌بادِ عَصر

بَر شيبِ ِ شب.

می‌نويسم نامت را

و می‌دوم با خودم

با تمامِ تنم

تا بوی تو.





نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط سیاوش در 14:50 | |